ภาพอดีตจนถึงปัจจุบันของงานบรรเทาสาธารณภัย

งานบรรเทาสาธารณภัย และ ฌาปนกิจ เป็นงานแขนงหนึ่งซึ่งได้ริเริ่มมาตั้งแต่สมัยหลวงปู่ไต้ฮงยังมีชีวิต และสืบทอดต่อมาโดยมูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง ด้วยแรงศรัทธาสนับสนุนของสาธุชนทั้งหลาย งานบรรเทาสาธารณภัยและฌาปนกิจ ได้ขยายขอบข่ายงานกว้างขวางออกไป มีศักยภาพในการปฏิบัติงาน และพร้อมมูลด้วยพาหนะ เครื่องมือ อุปกรณ์ที่ทันสมัย ในระยะแรกทั้งสองส่วนเป็นกิจกรรมที่รับผิดชอบร่วมกันในนาม แผนกบรรเทาสาธารณภัย ปัจจุบันเปลี่ยน

ชื่อว่า “แผนกบรรเทาสาธารณภัย-ฌาปนกิจ”


แผนกบรรเทาสาธารณภัยที่รู้จักในคำว่า “หน่วยกู้ภัย”
งานบรรเทาสาธารณภัย ในระยะแรกเรียกกันว่า หน่วยกู้ภัย ซึ่งยังติดปากกันถึงทุกวันนี้แม้จะเปลี่ยนชื่อมาแล้วนานแสนนาน ไม่เว้นแม้แต่เจ้าหน้าที่บ้านเมือง ทั้งเจ้าพนักงานตำรวจทหาร หรือ เจ้าหน้าที่กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยไม่ว่าจะเรียกขานในนามใดหน้าที่ของพวกเขาก็คงเดิมกล่าวคือ

1. เก็บศพที่ตายผิดปกติ ณ ที่เกิดเหตุ ทั้งทางบก และ ทางน้ำ ส่งโรงพยาบาลตำรวจ โรงพยาบาลที่เป็นศูนย์ชันสูตรศพ เพื่อทำการชันสูตร
2. เมื่อมีอุบัติภัยที่กระทบกับมวลชนเป็นวงกว้าง มูลนิธิฯ ถือเป็นภารกิจที่ต้องยื่นมือเข้าบรรเทา ที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ทั่วทุกจุดของประเทศ เมื่อได้รับการตรวจสอบแล้วจะรีบรุดไปปฏิบัติภารกิจนั้นทันที เช่น เพลิงไหม้ / ภัย สึนามิ / ตึกถล่ม ฯ
3. ช่วยเจ้าหน้าที่ตำรวจบันทึกภาพพยานหลักฐานประกอบคดี ช่วยเจ้าหน้าที่ตำรวจรักษาพื้นที่เกิดเหตุให้คงสภาพเดิม เพื่อเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี
4. บริการประชาชนในในงานต่าง ๆ เช่น แนะนำขั้นตอน - ระเบียบต่าง ๆ ในการแจ้งเพื่อทำใบมรณบัตรช่วยเหลือประชาชนในด้านต่าง ๆ ตามที่เจ้าพนักงานตำรวจร้องขอ เช่น ช่วยจับงูเงี้ยวเข้าบ้าน ช่วยลากรถที่เสียไปหาช่าง
5. การนำผู้บาดเจ็บ ณ ที่เกิดเหตุส่งสถานพยาบาลเพื่อเยียวยาช่วยชีวิต มีบุคลากร และ อุปกรณ์ พร้อมมูล สามารถดำเนินการช่วยชีวิต ณ จุดเกิดเหตุ หรือ นำส่งโรงพยาบาล ซึ่งมูลนิธิฯ มีทั้ง รถพยาบาลช่วยชีวิตขั้นสูง(รถAdvance)ในนามหัวเฉียวพิทักษ์ชีพประจำที่โรงพยาบาลหัวเฉียว และ กู้ชีพขั้นพื้นฐาน(รถ Basic) ในนาม ป่อเต็กตึ๊งพิทักษ์ชีพ ขึ้นกับแผนกบรรเทาสาธารณภัยฯ


การพัฒนาการในงานเก็บศพ ของ มูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง
เมื่อ 100 ปีก่อน กรุงเทพ ยังไม่เจริญ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็น คู คลอง เต็มไปด้วยเรือกสวนผลไม้อุดมสมบูรณ์ ประชาชนสัญจรทางเรือ พายเรือหรือแจวขึ้นล่อง การเก็บศพทางน้ำ ก็อาศัยเรือชาวบ้านนำศพขึ้นฝั่งแล้วนำขึ้นรถลาก ซึ่งเป็นรถที่มูลนิธิ ฯ สร้างขึ้นเอง ลักษณะคล้ายเกวียนขนาดเล็ก ล้อไม้ 2 ล้อ มีหลังคา มีช่องพอดีสำหรับวางหีบศพ ใช้คนลาก 1 คน ช่วยดันข้างหลังอีก 1 คน ระหว่างทางนำศพไปฝังจะเคาะกระป๋องขอทางคล้ายระฆังดัง“ป๋องแป๋ง ๆ” เสียงวังเวง ชาวบ้านทั่วไปจึงเรียกรถเก็บศพ ว่า รถ“ป๋องแป๋ง” เรียก ป่อเต็กตึ๊ง ว่า มูลนิธิป๋องแป๋ง






ต่อมาในสมัยรัชการที่ 5- 6 บ้านเมืองพัฒนาเจริญขึ้น การตัดถนนหนทางเพิ่มขึ้นมากมาย ถนนเจริญกรุงเลียบแม่น้ำเจ้าพระยาเสร็จ มีรถรางวิ่งจากหลักเมือง สุดทางที่ถนนตก การสัญจรสะดวกสบายขึ้น แต่รถยนต์มีน้อยนับคันได้ รถเก็บศพของป่อเต็กตึ๊งยังเป็นรถลากเช่นเดิม และมีรถสามล้อเพิ่มขึ้นมา










รถสามล้อที่ปัจจุบัน เรียกว่าสามล้อแดงที่ชาวบ้านใช้ส่งสินค้า ส่งน้ำแข็ง ตามตรอกซอกซอยในปัจจุบันนั่นเอง แต่คงใช้ไม่สู้สะดวก ต่อมาจึงใช้รถยนต์ตู้ และ รถปิคอัพแทน ส่วนเรือเก็บศพทางน้ำ ได้เปลี่ยนจากเรือพายขนาดเล็ก เปลี่ยนเป็น เรือขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ เจ้าหน้าที่เก็บศพทางน้ำมีเครื่องมือมนุษย์กบ มีเครื่องช่วยหายใจ ส่วนการกู้ภัยทางบกนั้นมีเครื่องมือเพิ่มขึ้น มีเครื่องตัดถ่าง เครื่องปั๊มลม มีรถกู้ภัยเอนกประสงค์ที่มีเครื่องมือต่าง ๆ สำหรับงานกู้ภัย มีหัวฉีดน้ำ และ ถังบรรจุน้ำสำหรับงานดับเพลิง มีดวงโคมขนาดใหญ่กำลังไฟหลายพันแรงเทียน สำหรับใช้งานพื้นที่เกิดเหตุที่ต้องการแสงสว่างสูง เป็นต้น



การติดต่อสื่อสารระหว่างเจ้าพนักงานตำรวจ กับ หน่วยกู้ภัย ก็รวดเร็วขึ้น มีการประสานการฏิบัติงานด้วยการสื่อสารทันสมัย ผ่าน ศูนย์วิทยุกรุงเทพฯ ที่ตั้งขึ้นมานั้น มีส่วนอย่างมากในการเกื้อหนุนงานกู้ภัยให้ได้รับความสำเร็จสมดังเจตนาคณะกรรมการมูลนิธิ ฯ คาดหวังไว้.


(ที่มา..http://pohtecktung.org/index.php?option=com_content&task=view&id=23&Itemid=41..)

สุดยอดเลยคร้าบ

ขอบคุณครับ

ทำด้วยใจรัก

ถ้ามีเงินนะ จะทุ่มให้กับ กู้ภัย

ไม่เห็นแก่ตัว ไม่กลัวลำบาก ช่วยคนทุกข์ยาก ลำบากก็ยอม

คุณก็ใช่ย่อย พี่อี๊ดวงฟลาย (I เหลือก) อ่ะอ่ะอ่ะอ่ะ :tongue:

เออนะ ในนี้ก็ยัง ....นะ
7039 7530
ทีเวลาไม่เห็นหน้ากันวันเดียวเรียกหากันทั้งวัน